وضعیت عمومی جامعه ایران

ایران جرو اندک کشورهائی‌ست که در آن دو مرکز انباشت ثروت کاملا از هم جدا، بدون ارتباط با هم و یکی بی خبر از دیگری وجود دارد: ۱- ثروت انباشته شده و بسیار مخفی و سری تحت کنترل خامنه‌ای و چند نفر دیگری مثل علم‌الهدا و غیره. این ثروت را حساب و شماری نیست. آنچنان عظیم است که می‌تواند برای چند سال کل مخارج کشورهای خاورمیانه را تأمین کند. منابع این ثروت عظیم معادن ایران به ویژه معادن طلا، نقره و اورانیوم، وقفیات آستان قدس رضوی و درآمد نفت و گاز ایران است. ۲- ثروت علنی انباشت شده در دولت است که به صورت بودجه سالانه و علنی کشور در مجلس تصویب می‌شود.

مرکز ثروت مخفی به بودجه علنی کشور نیز دست اندازی می‌کند.

درآمدهای اختصاصی دستگاه‌های اجرائي در ماده ۱۴ قانون محاسبات عمومی کشور در سال ۱۳۶۶ به تصویب رسید: «درآمد اختصاصی‌ عبارت است‌ از درآمدهایی‌ که‌ به‌ موجب‌ قانون برای‌ مصرف یا مصارف خاص در بودجه‌ کل‌ کشور تحت‌ عنوان درآمد اختصاصی‌ منظور می‌گردد و دولت‌ موظف‌ است‌ حداکثر تا سه‌ سال پس‌ از تصویب‌ این‌ قانون، بودجه‌ اختصاصی‌ را حذف نماید.» بعد از سه سال می‌بایست این درآمدهای اختصاصی از بودجه حذف گردد ولی این درآمدهای اختصاصی در کنار بودجه عمومی کشور نه تنها حذف نشد بلکه گستردگی بی پایانی یافت و آرام آرام سیر دیگری جدا از بودجه عمومی را طی کرد و از دید عمومی و حتی دولتیان زائل شد.

در قانون بودجه کل کشور چنین آمده است «براساس ماده ۵۷ "قانون محاسبات عمومی“، منظور کردن اعتبار تحت عنوان “سری“ در بودجه کل کشور جز در مورد وزارت اطلاعات و دستگاه‌های نظامی و انتظامی ممنوع است.‌» بر این مبنا پولی وجود دارد که نباید آفتابی شود. این پول سری است در مؤسسات نظامی نیز سری مصرف می‌شود.

تا اینجا اقرار قانونی بر ثروتی است که محرمانه هزینه می‌شود و فقط مقدار ظاهری آن معلوم است. چگونگی استفاده از این ثروت از دید اعضای مجلس شورای اسلامی نیز پوشیده است: «رئیس کمیسیون امنیت ملی حشمت‌الله فلاحت پیشه در توضیح این مساله گفته ستاد کل نیرو‌های مسلح تصمیم می‌گیرد که بودجه نظامی و دفاعی کشور چگونه تقسیم شود و مجلس فقط الزامات قانونی آن را مورد بررسی قرار می‌دهد و در رابطه با مسائل کارشناسی دخالتی ندارد.» (ایران اینترنشنال)

۲۷ ارگان دولتی بودجه محرمانه دارند. این مؤسسات از بودجه عمومی نیز سهم غیر محرمانه دارند و آن هم در سال ۱۳۹۷ حدود ۵۲ هزار میلیارد تومان بود.

نادران، رئیس کمیسیون تلفیق، می‌گوید در سال ۱۳۹۹: «۱۷۵ هزار میلیارد تومان مخفی شده بود.» (تسنیم)

در سال ۱۳۹۹ بودجه شرکت‌های دولتی ۱۵۶۱ هزار میلیارد تومان پیش بینی شده است. یعنی بیش از یک و نیم برابر بودجه عمومی ... این بخش از بودجه که بخش بزرگتر آن نیز به شمار می‌رود، محمل بسیاری از فسادهاست؛ از حقوق‌های نا متعارف گرفته تا اختلاس. با این حال این بخش از بودجه اصلا در مجلس بررسی نمی‌شود.

در عین حال در بودجه سالانه کشور بندی با عنوان “سایر هزینه‌ها“ آمده است که بودجه و هزینه کننده معلوم نیست.

برای انباشتن بیشتر بر ثروت مخفی و صرف چنین هزینه‌هائی‌ست که دولت با اخذ مالیات‌های تورمی، هزاران میلیارد تومان را از جیب خالی زحمتکشان و اقشار میانه بالا می‌کشد.

مسائلی که تا کنون گفته شد، بودجه‌های اختصاصی و حیف و میل‌های سری در بودجه‌ علنی سالانه ایران است.

در ایران فقط سه نفر مقدار تولید و مبلغ تولید طلا و نفت را می‌دانند: علی خامنه‌ای، مجتبی خامنه‌ای و علم‌الهدا. فقط بخشی از درآمد نفت در بودجه علنی سالانه کشور لحاظ می‌شود. درآمد معادن کمیاب مثل طلا، درآمد سالانه تولیت آستان قدس رضوی و غیره اصلاً در بودجه وارد نمی‌شود.

کمک به نیروها و دولت‌های تروریستی منطقه، حیف و میل‌های میلیارد دلاری توسط خانواده دولتمردان مهم از این ثروت مخفی و کاهاً از بودجه علنی کشور است.:

بودجه علنی کشور، از بخشی از مالیات مردم، بخشی از درآمد نفت، فروش اوراق بهادار واموال و مؤسسات دولتی حاصل می‌آید. مبلغ این بودجه نسبت به درآمد واقعی دولت و ثروت‌های انباشته شده نزد افراد اندک و خاص، چون قطره‌ای از آب رودخانه است. با این وجود بخشی از هزینه سرسام آور نظامی رژیم از این بودجه اندک تأمین می‌گردد.

بودجه سال ۱۴۰۳ عبارت است از ۶۳۴۷ هزار میلیارد تومان و کسر بودجه به گفته رئیس سازمان برنامه و بودجه ۸۷۵ هزار میلیارد تومان است (اقتباس از اعتمادنیوز) ولی بودجه نظامی این سال ۴۷۰ هزار میلیارد تومان می‌باشد که یک ششم کل بودجه است. بودجه سال ۱۴۰۴ حدود ۷۰ درصد نسبت به بودجه ۱۴۰۳ افزایش نشان میدهد ولی این بودجه  دارای کسر بودجه‌ای به مبلغ ۱۸۰۵ هزار میلیارد تومان است. با این وجود دولت پزشکیان برای سال ۱۴۰۴ بودجه نظامی را ۳۰۰ درصدی افزایش داده است.

انباشت سالانه بر ثروت مخفی و تنظیم بودجه سالانه افزایش یابنده در خدمت هزینه‌های نظامی، ضرورت چپاول و غارت بی انتهای مردم را بیان می‌کند. این غارت به بهترین وجهی در ایجاد گرانی‌های مصنوعی نیازهای اساسی مردم از قبیل نان، گوشت، حبوبات، دارو و مسکن امکان می‌یابد.

برای ایجاد گرانی مصنوعی قیمت ارز را بالا می‌برند و دلار ۴۸ هزار تومانی را به ۱۰۰ هزار تومان می‌رسانند. به همین نسبت نیز همه چیز گران می‌شود و مردم برای همه چیز باید چند برابر پیش از آن گرانی را بپردازند: در جدول مقابل قیمت برخی کالاها در دو تاریخ با هم مقایسه شده است که به روشنی گرانی خوفناکی را که بر حلقوم زحمتکشان و اقشار متوسط فشار می‌آورد را ترسیم می‌کند.

دولت پزشکیان با بوق و کرنا و تبلیغات گوش خراش بالا رفتن ۴۵ درصدی حقوق کارگران را جار می‌زند. حداقل دستمزد از  ۷۱۰۰۰۰۰ تومان برای سال ۱۴۰۳ به ۱۰۳۹۹۰۰۰ تومان برای سال ۱۴۰۴ افزایش یافته است

در جدول رو به رو رشد متوسط قیمت‌ها در عرض یک سال ۱۷۲ درصد است ولی حداقل مزد کارگران ۴۵ درصد اضافه گردیده است. در واقع در سال ۱۴۰۴ کارگران و زحمتکشان میهمن ما به زیر خط مرگ خواهند رفت و زندگی امکان پذیر نخواهد بود. ما می‌دانیم که رژیم فاشیستی ایران مشکلات را کم نشان می‌دهد. گفته می‌شود که تورم سال ۱۴۰۴ حدود ۲۰ درصد خواهد بود در حالی که این تورم می‌تواند تا ۱۰۰ درصد افزایش یابد.

این وضعیت برای زحمتکشان فقط به فقر غذائی منجر نمی‌شود. تمام زمینه‌های زندگی آنها را در خود می‌فشارد. عدم دسترسی به دارو، عدم امکان آموزشی کودکان، عدم مسکن مناسب یا اساساً عدم مسکن و محکومیت به بی خانمانی، اشاعه دزدی، اعتیاد (۳ تا ۴ میلیون معتاد) و تن فروشی (که از طرف رسانه‌های رسمی برای زنان اقشار پائین جامعه به عنوان شغل و کسب درآمد تبلیغ می‌شود) از نتایج گرانی و تورم است.

اما مردم به ویژه جوانان در تقابل با اراده رژیم ددمنش، چهارشنبه سوری را در شهرهای مختلف با شادی و گستردگی برگزار کردند به ویژه دختران جوان با پوشش کاملا آزاد، با موهای افشان و چهره‌‌های شاد در مراسم شرکت کردند. این یک مبارزه پیروزمند رو در رو با نیروهای امنیتی و سرکوبگر رژیم بود. در چهار شنبه سوری امسال همه نرم‌های اسلامی توسط جوانان پایمال گردید.

در حالی که طبقه کارگر، زحمتکشان دیگر و اقشار تحت ستم مترقی به لحاظ اقتصادی و سیاسی سال خرد کننده‌ای را گذرانده بودند ولی در تقابل با فرهنگ و خواست رژیم، تحویل سال ۱۴۰۳ به ۱۴۰۴ را با پایکوبی و جشن برگزار کردند. این گردهم‌آئی‌ها آنچنان گسترده در سرتاسر ایران برگزار شد که رژیم فاشیستی و ددمنش حاکم جرأت نکرد بر آنها تهاجم کند.

اکثریت مردم قادر به تهیه اولین وسائل برگزاری سال ‌تحویل نشدند. هزاران خانواده حتی قادر به تهیه یک دانه سیب و یا یک موز و پرتغال نگشتند. ولی تحویل سال را با ظاهری شاد و کینه و دشمنی بیشتر علیه رژیم فاشیستی حاکم برگزار کردند.

اکثریت مردم در حالی پا بر سال ۱۴۰۴ نهادند که فقر و گرسنگی و معضلات بیشتری نسبت به سال گذشته در انتظارشان است. در ارتباط با چنین چپاول مخربی از ثروت عمومی یعنی چپاول ارزش اضافه تولید شده توسط کارگران به وسیله سرمایه‌داری حاکم بر ایران است که سرکوب‌های فلّه‌ای، بگیر و ببندهای گروهی و اعدام‌های روزانه قابل فهم می‌باشد. زیرا فقر و فلاکت و عدم امنیت اجتماعی، توده‌های مردم را به مبارزه و عصیان می‌کشاند. رژیم آموخته است که عصیان‌های میلیونی را باید با تنها وسیله ممکن یعنی زندان، شکنجه و اعدام پاسخ گوید.

در واقع سیاست سرکوب رژیم در ارتباط مستقیم با ایجاد گرانی، تورم و چپاول ثروت‌های اجتماعی در انبان تعداد انگشت شماری از دولتمردان قابل فهم است.

رسانه‌های امپریالیستی از قبیل بی بی سی آگاهانه سرنا را از در گشادش فوت می‌کنند: «در پی ناتوانی جمهوری اسلامی در بهبود بخشیدن وضعیت اقتصادی مردم و مقابله با فقر، گزارش‌ها از تشدید بحران اقتصادی و کسادی کسب ‌و کارها حکایت دارند.» (بی بی سی – ۲۹ مارس ۲۰۲۵)

این نقل قول می‌خواهد ما را متقاعد کند که رژیم جمهوری اسلامی می‌خواهد بحران اقتصادی را از بین ببرد و یا کم کند و کسب و کارها را سر و سامان ببخشد ولی قادر نیست و ناتوان است. این رسانه‌ها آگاهانه خاک به چشم مردم می‌پاشند. رژیم جمهوری اسلامی ایران آگاهانه بحران، گرانی، فقر و نابسامانی ایجاد می‌کند تا همه اموال عمومی را به تاراج ببرد و کارگران را سرکوب و تحقیرکند و استثمار آن‌ها را تشدید نماید.

چپاول و غارت ثروت‌های عمومی به معنای غارت فقط پول و طلای نقد نیست بلکه استثمار طبیعت نیز معنی می‌دهد. حفاری‌های غیر علمی برای رسیدن سریع به سود که نتیجه آن نشست‌های غیر عادی زمین در ایران است، ساخت صنایع در جاهای نامناسب و کشیدن نهر‌های لازم برای کشاورزی به سوی این صنایع، بریدن غیر علمی درختان جنگلی برای تهیه کاغذ تبلیغاتی و تبدیل جنگل‌ها به صحاری بی آب و علف و غیره، طبیعت و محیط زیست را درهم می‌ریزد، تخریب می‌کند و میلیاردها زیان ببار می‌آورد که زحمتکشان ایران باید آن را بپردازند.

«مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در گزارشی زیر عنوان “بررسی تطبیقی اقتصاد محیط ‌زیست از دیدگاه تقنینی و نظارتی“ برآورد کرده که بی‌توجهی به محیط‌ زیست سالانه دست‌کم هشت میلیارد و ۴۳۰ میلیون دلار به اقتصاد ایران زیان می‌زند. ... گزارش‌های بانک جهانی می‌گوید در سال ۲۰۰۲ میزان خسارت‌هایی که در حوزه آب به اقتصاد ایران وارد شده بیش از سه میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار، در حوزه زمین و جنگل بیش از دو میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار و در حوزه هوا حدود یک میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار بوده است“» (DW) 

چپاول بی رویه و غارتگرانه ثروت ملی،  شکست سیاست‌های بین المللی رژیم، رشد تضاد در درون اقشار بورژوازی حاکم و گسترش مبارزات کارگران و اقشار دیگر مترقی و به ویژه احساس همبستگی و پشتیبانی از مبارزات هم و در عین حال با کسر بودجه بالای دولت و اختصاص ۱۶ درصد از بودجه کشور به نیروهای مسلح، باعث گردیده که دولت پزشکیان به سیاست نان قندی و شلاق پناه ببرد.

- از یک جانب «در حال حاضر شاهد هستیم که زنان از موتورسیکلت استفاده می‌کنند و دولت موافق صدور گواهینامه موتورسیکلت برای زنان است...» (زهرا بهروز آذر – معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری)

- و از جانب دیگر بودجه نیروهای مسلح را که برای سرکوب مبارزات و انقلاب مردم آماده کرده است تا ۳۰۰ درصد افزایش می‌دهد.

در این شرایط نابسامان حیات اجتماعی که رژیم فاشیستی ایران در تقابل آشتی ناپذیر با طبقه کارگر و اکثریت مردم ایران قرار گرفته است، در شرایطی که اقتصاد ایران تحت فشار تحریم‌های آمریکا و اتحادیه اروپا و سازمان ملل فشرده و شکننده‌تر می‌گردد، رژیم هم بودجه تسلیحاتی و نظامی خود را افزایش داده و هم ساختن سلاح اتمی را سرعت بخشیده است. علی خامنه‌ای هم گفت که از حالا ساختن بمب اتمی حلال است. ولی ساختن سلاح هسته‌ای همچون سیاه چال میلیاردها دلار از ثروت کشور را می‌بلعد و شرایط حیات اجتماعی را دردناکتر از آن که هست می‌نماید.

اکنون رژیم ایران در ضربه پذیرترین حالت و شرایط قرار دارد.

طبقه کارگر و نیروهای مترقی کشور ما همراه نیروهای مترقی جهان، قدرت همبستگی، اتحاد و مبارزه مشترک را آموخته‌اند، جنبش‌های اجتماعی ایران نسبت به ۲۰ سال پیش چپ‌تر شده و آرام آرام با کار پیگیر کمونیست‌ها با آلترناتیو جامعه سرمایه‌داری یعنی سوسیالیسم بیشتر آشنا خواهند شد. ترفند‌های رژیم و تهدیدها و اعدام‌ها دیگر ترسی در مردم و به ویژه نیروی کار و زحمت ایجاد نمی‌کند. این آخرین و تنها اسلحه رژیم علیه مردم از کار افتاده است. فقط جای یک نیروی رهبری کنند و شرایط بین‌المللی مساعد برای سرنگونی انقلابی این رژیم فاشیستی خالی‌ست.

نظم کمونیستی

۲۶ فروردین ۱۴۰۴